Het zit erop...

Iedereen stelt hier als eerste de vraag: 'Waar komen jullie vandaan?' En dan zeggen we met enige trots: 'Holanda'.... (We zijn tenslotte toch vicekampioen van de wereld). Maar het idee dat we nu toch echt terug moeten naar datzelfde Nederland is een stuk minder plezierig.
Gelukkig kunnen we terugkijken op een zeer geslaagde, fantastisch mooie reis. De auto heeft ons ruim 21000 km rondgebracht. Het was niet altijd leuk om bijvoorbeeld honderden kilometers (soms wel drie dagen achter elkaar) door het rode stof te moeten rijden zonder iets bijzonders te zien. Heerlijk moet het dan zijn geweest in een bus met een filmpje. En vervloekt heb ik de auto, toen ik voor de derde keer de pas af moest, terug naar San Pedro, omdat de motor nog steeds te heet werd... Maar als we hier praten met andere reizigers merken we ook dat onze Galloper ons naar plaatsen heeft gebracht, die anderen met de bus niet gehaald hebben... Want was het mooi in Parque Nacional Lauca, Talampaya, etc etc. En wat was het leuk op de diverse 4x4 bergwegen en wat was het heerlijk om 21000 km te rijden door Zuid-America...
Onze mannetjes hebben weer veel zin om met hun speelgoed te spelen. Gisteren zagen we hier Knex in de winkel liggen... 'O ja, dat hebben wij ook, thuis!' (Zo erg hebben we dat speelgoed allemaal nodig...) 7 Maanden zijn de mannen buitengewoon tevreden geweest met 21 auto´s, enkele spelletjes (Regenwormen is echt een aanrader!), een bal en wat puzzelboekjes. De computerspelletjes en DVD´s op onze laptop zijn soms twee maanden niet aangeraakt... geen enkele behoefte aan. En wat hebben ze genoten van hun huiswerk onderweg... O, nee... van alles wat we ondernomen hebben, bedoel ik. Ze bleven enthousiast (dat moesten we maar afwachten, voordat we op reis gingen) als ze vulkanen zagen, gletsjers, condors, incamuren, etc... ja zelfs wandelen vonden ze leuk! En wat mogen we ons gelukkig prijzen dat ze dat zo goed kunnen. Zelfs een schatting maken van het aantal afgelegde kilometers is onmogelijk. Maar ze mogen heel trots zijn op alle meerdaagse trekkings die we gemaakt hebben. De vierdaagse met Luz in Peru was wel de mooiste voor ze.

En ging het goed samen? De beste maatjes zijn ze, super! Gelukkig doen Monique en ik het ook nog uitstekend samen, zelfs na het zoeken van 62 verschillende slaapplaatsen in 223 dagen (iedere 3-4 dagen verkassen!), het zoeken van de mooiste en geschikste route door vier verschillende landen, ja, zelfs na het 18x bouwen van de tent en het nemen van 2720 foto´s met een camera (wie mag deze foto maken?) zijn we nog steeds zeer gelukkig met elkaar!
Ziek zijn we niet geweest, beroofd zijn we ook niet (even afkloppen) wel zaten er veel gaten in sokken en knieen en tot slot in Tijn zijn hoofd (gelukkig maar een kleintje... en veel gekker wordt hij toch niet)... een kapotte camera, veel kapotte ritsen, de auto niet te vergeten, kapotte schoenen en wifi, etc...

Dit is dan het 48ste verhaal (en wellichthet langste). Er staan bijna 640 foto´s op de site en 450 reacties. Ik had niet verwacht dat het bijhouden van de site zo leuk was. Het thuisfront was heel dichtbij, dankzij al jullie reacties. Vrienden, familie, kennissen en collega´s super bedankt, het was heerlijk om te lezen! Bedankt voor alle extra fotoruimte! En bedankt voor alle complimenten over de foto´s! Niet alleen jullie zullen de foto´s en verhalen moeten missen... WIJ OOK!

Terug naar Nederland.....

Tot zeer binnenkort, Peter

Vakantie in Pucon

Na de verkoop van de auto reizen we met de nachtbus naar Pucon voor nog een weekje vakantie daar. Als vanouds worden we opgehaald door Peter en Oli, en zitten Lorena en Nique thuis met een lekkere maaltijd (in dit geval ontbijt) op ons te wachten. Heerlijk om weer 'thuis' in Chili te zijn. We hebben ons voorbereid op een week winter, maar niets is minder waar. Na de eerste regendag hebben we een week lang prima weer. Geen regen en veel zon!!
Ons verblijf begint met de verjaardag van onze Wout. 6 Jaar is het kleine ventje al geworden!! Op zaterdag zijn er ballonnen, slingers, pannenkoeken, cadeautjes en opa's en oma's op Skype. Een dag later is het door Peter Koenen georganiseerde kinderfeest. Gewapend met slee en een grote binnenband gaan we de sneeuw bij de Villarica op. Dolle pret voor jong en oud. En het gaat hard, harder, hardst (aan het eind van de middag).
Ook ons voetbalveld blijkt er nog te liggen, goed voor vele partijen voetbal totdat Tijn met zijn hoofd op een steen beland en er een klein gaatje in zit. Dan kan het even niet meer. Tijd voor wat hulp aan huis. Terwijl de mannen wat kieren in de muren dichten, planten de vrouwen en kinderen wat bomen in de tuin. Verder hebben we voor de laatste maal de thermen bezocht en een mooie wandeltocht in de omgeving gemaakt.
Maar de beste activiteit was toch wel de laatste dag. Goed weer en niet te veel wind: de kinderen krijgen skiles! Wederom op de Villarica, maar nu eerst met de lift omhoog wat weer een prachtig uitzicht op de omgeving oplevert. En dan voor de eerste keer naar beneden. Wat zijn die ski's glad!! Om de haverklap ligt er een van Vlietje in de sneeuw. Maar na één afdaling kunnen de mannetjes al remmen, al redelijk blijven staan en een sprongetje maken (zie hier de video: http://picasaweb.google.com/lh/photo/4nNtRPw7nK0ASvxkCT8kfzMzPTNdqdbhNmCB-o8eGWA?feat=directlink )
De rest van de middag wordt er hard geoefend en aan het eind van de dag dalen de mannen al af door de bospaadjes. Skileraar Peter Koenen voorop, met Oli in de rugdrager en de rest erachteraan. We sluiten de dag gezamenlijk (ook Nique is opgehaald bij de oppas) af met een lekkere pizza en dan volgt toch echt het moment dat we voor de laatste keer afscheid moeten nemen. Het valt ons allen zwaar, wat maar betekent wat een heerlijke thuishaven we hier hadden. Inmiddels zijn we weer aangekomen in Santiago, waar we nog drie dagen hebben voor we echt weer naar Nederland vliegen. Het zal even wennen worden, maar we verheugen ons erop iedereen weer te zien.

Monique

Chao Galloper

Voordat we de grens passeren stappen we uit om de Puente del Inca te bezoeken. Het is een natuurlijke brug, die is gevormd door een thermale bron. Maar koud dat het er is... -20C^o! De brug is omgeven door besneeuwde bergen en skihellingen.
Zonder problemen passeren we de grens op 3100m hoogte. Uiteraard wordt de hele auto gecontroleerd (deze keer door een snuffelhond), niet op drugs, maar op fruit, groente en andere verse producten, die Chili niet in mogen.
Na de grens slingeren we omlaag langs een enorme file van vrachtwagens, die de pas opgaan.
In Santiago vinden we een erg gezellig hostel met heel veel reizigers.
Gelukkig hebben we een ruime kamer, want deze keer moet echt alle zooi de auto uit. Het schoonmaken van de auto kost echt uren. Gelukkig heb ik goede hulp van de mannetjes. Gelijk die middag volgt de eerste bezichtiging... en... in een half uur is de auto verkocht!! (Hij zag er ook mooooooi uit, en wie wil nou geen Galloper?!)
's Avonds staan we (nogal onverwachts) Colo Colo aan te moedigen, de beste voetbalclub van Chili. Hier kun je nog een stadion inkomen zonder seizoenspas, ME en dranghekken rond de spelersbus. Colo Colo wint 5:2 tegen het veel kleinere Los Andes... iedereen blij, dus de vechtpartijen blijven uit.
Het hoogtepunt van de reis (!!) is voor de kinderen toch wel het bezoek aan de dierentuin. Het is leuk om alle beesten, die we in de afgelopen 7 maanden gezien hebben, nog eens terug te zien.
Voor de ‘overdracht' van de auto ondernemen we nog een laatste tocht in onze mooooooooie, schone Galloper. We reizen af naar de zee, naar het kleurrijke Valparaiso, waar we een heerlijk dagje stad, zon, eten en strand hebben.
Op woensdag 4 augustus zwaaien we allemaal de auto uit... en kopen we kaartjes voor de nachtbus naar Pucon. Vrijdagochtend zijn we weer ‘thuis', daar waar we 7 maanden geleden begonnen zijn.

De laatste natuurparken!

We bevinden ons in het skidorp Uspallata, westelijk van Mendoza. Morgen gaan we de Andes oversteken via de Paso Bermejo (grens Argentinië-Chili) en dan rest ons nog 150km tot aan Santiago in Chili. De auto staat inmiddels te koop op internet... we doen vast een eerste poging in de hoofdstad van Chili.
De afgelopen dagen hebben we flink wat kilometers afgelegd (overnacht in La Rioja, Pagancillo en San Jose de Jachal) om de twee natuurparken Talampaya en Ischigualasto (Valle de la Luna) te kunnen bezoeken. Al liggen ze nogal uit de richting, het was zeer de moeite waard! De parken zijn alleen te bezoeken onder begeleiding van een gids.
Door de Valle de la Luna volg je de gids in je eigen auto. Een soort Beekse-Bergen-safari maar dan om de diverse natuurwonderen te spotten. Zo ontstaan er in dit park stenen ballen, die na een paar duizend jaar boven de aarde verschijnen. Een heel bijzonder gezicht! We hebben de laatste (3 uur durende) tocht in de middag en kunnen daardoor de zon zien ondergaan. Ook hier veranderen de oranje rotsen in goudkleur met op de voorgrond de vele bijzondere (door erosie gevormde) rotsformaties.
Blij verrast zijn we, dat we de volgende dag in Talampaya, te voet door het park mogen (kan ook per auto of fiets). Met een gids en drie andere bezoekers uit Argentinië lopen we 14 km lang tussen de rode rotsen door (door de quebrada en de canyon). De natuur is fantastisch mooi en het klimaat al even bijzonder (de woestijn kent slechts 80mm regen per jaar en het verschil tussen dag en nacht bedraagt zo'n 50^oC!). Al lopend oefenen we ons Argentijns (de Argentijnen ‘tsjeën' er nogal op los) en passeren we bijzondere rotstekeningen, beesten en bomen (bomen die geen blaadjes krijgen.. tja, dan ben je toch geen boom, wel?!)
Nu we in Uspallata zijn beseffen we ook dat het eind van onze rondreis een feit is. Talampaya en Ischigualasto waren de laatste echte bezienswaardigheden... Rest ons nog de verkoop van de auto (ik kijk nu al uit naar al het papierwerk..) en Peter, Lorena, Oli en Nique voor de laatste keer te bezoeken.
Op onze rustdag hebben Mart, Tijn en Wout hun schoolwerk afgerond... die hebben nu ‘echt' vakantie... hihi.

Groeten en tot in Chili,
Peter

Cafayate en Tafi del Valle

Na twee dagen sneeuw in Salta ('muy extraño', zelfs de bejaarden hebben dat hier nog niet meegemaakt) zijn we beter weer gaan zoeken in Cafayata, zo'n 200 km ten zuiden van Salta. Ook daar is het koud, maar er schijnt weer een zonnetje. We vinden een klein kamertje in een gezellig hostel, waar we gelukkig ook gebruik kunnen maken van de comedor en de patio.
Cafayate is bekend om zijn wijnen. 's Ochtends brengen we een bezoek aan Bodega Nanni, waar de rondleiding met een wijnproef sessie beëindigt wordt. We proeven de beroemde Torrontés wijn, een witte wijn die alleen in deze vallei gemaakt wordt. Prima wijntje, maar ook de rode wijnen smaken uitstekend.
Verder beklimmen we natuurlijk ook weer een berg, dit keer tussen de cactussen door.
Onze 200^e reisdag vieren we met een fietstocht!! Dat is lang geleden!! We huren 3 fietsen en een tandem en gaan met het hele spul de bus in. We laten ons zo'n 38 km buiten het dorp afzetten en beginnen van daaruit aan de fietstocht terug. Wout bij mij achterop de tandem, terwijl papa, Mart en Tijn voorop fietsen. De tocht is prachtig, tussen allerlei verschillend gekleurde en gevormde rotsen door. We hebben natuurlijk niet de beste fietsen, dus we moeten af en toe stoppen voor een reparatie onderweg (band plat, zadel eraf, rem los). Is het eens niet die Galopper........! Na een dag hard trappen arriveren we weer in Cafayate. Als de hostel-eigenaar 's avonds de foto's ziet is zijn eerste reactie: 'muy loco!' Wie gaat er nu ook fietsen als je de weg ook met de auto kan rijden. Daar snappen de Argentijnen niets van.
Inmiddels zitten we alweer zo'n 150 km verderop in de bergen in Tafi del Valle. Ook hier ligt nog steeds sneeuw waardoor het lijkt alsof we in een echt wintersportdorp terecht gekomen zijn. Onze cabaña staat bovenop de berg, waardoor we een prachtig uitzicht hebben over de bergen en het dorp beneden ons. Het is ook weer prima wandelweer (in het zonnetje zo'n 20^oC), we hebben er al weer twee mooie tochten opzitten. Gisteren hebben we na enig zoeken een enorme bevroren waterval gevonden en vandaag hebben we een rondje over de bergkammen in de buurt gelopen. Morgen gaan we aan de overkant de berg op een andere vallei in, en daarna gaat de reis weer verder zuidwaarts.

Veel lieve groeten, Monique

Humahuaca, kleuren en koud

Het leven in de Quebrada Humahuaca is nog zeer traditioneel (haast Boliviaans). Het gebied is bergachtig en vooral zeer kleurrijk. Direct achter het dorp Purmamarca ligt de 7-kleurenberg, die we bij zonsopkomst hebben bekeken. Zodra de zon er is verdwijnt de kou van de nacht. De nachten zijn hier rond het vriespunt ('t is winter tenslotte), maar overdag is het... (of beter gezegd) was het zo'n 25^oC...
Verder noordelijk in de quebrada was het gedaan met het mooie weer. Vlak voor Iruya, in de andere vallei (op een hoogte van 2800m), reden we de wolken in en was het letterlijk ijskoud. Niet alleen buiten, maar overal in dit bergdorp ook binnen. Met de muts op en de warme truien aan brengen we de avond door en hopen op een blauwe lucht de volgende ochtend... We hebben om 900u afgesproken met een lokale, jonge gids, om de bergen in te gaan. De lucht klaart gelukkig op, maar pas om 1100u. Als nog vertrekken we, de rugzak op, eten bij ons voor twee dagen en veel warme kleding. We hebben een prachtige wandeldag met mooie vergezichten, condors, een blauwe lucht en een koude wind. In San Juan verblijven we bij de familie Leonardo, in een traditioneel stenen berghuis, zonder elektriciteit en zonder houtkachel! Binnen is het 6 graden (koelkasttemperatuur in Nederland!), laat staan buiten, waar de dame onze maaltijd kookt op een houtvuurtje. Van de verhalen van Leonardo verstaan we maar de helft. Met nog 5 tanden in zijn mond slikt hij vrijwel alle woorden in. Na een ontbijt van thee en droog brood gaan we rond 930u weer op pad. De bomen zijn nog wit bevroren. Ook als ze zon er is blijft het winters door de koude wind. Tegen het middaguur bereiken we het volgende dorp, San Isidro. Via de gelijknamige rivier (die wel vijftien keer moeten oversteken... balancerend over de nodige stenen, hetgeen natuurlijk fout ging) lopen we terug naar Iruya. Het was koud, maar weer heerlijk om in de bergen te zijn geweest!

's Ochtends start de bevroren auto met veel moeite. We verheugen ons op het (zo´n 1000m) lager gelegen Salta, zo'n 300km zuidelijk... en uiteraard veeeeeel warmer.
Voordat we Salta bereiken rijden we door een dicht nevelwoud. Na dik drie maanden nauwelijks een boom gezien te hebben (zeker geen loofbomen... van die hoge dingen met blaadjes) bevinden we ons nu opeens tussen de woudreuzen, epifyten en lianen. We zien veel roofvogels van heel dichtbij en een klein hertje (of was het een pudu?). Het is werkelijk prachtig, maar.... koud! En wij dachten weer eens te kunnen kamperen in Salta... Helaas... De volgende ochtend (nadat we met veel moeite in de Argentijnse vakantietijd een hostel hadden gevonden) sneeuwt het! Het sneeuwde hier10 jaar geleden voor het laatst!! Het hoort hier ruim 20^oC te zijn en wij... wij hebben sneeuw (en jullie 30^oC!). Er raast blijkbaar een koude poolwind over heel Argentinië heen en wij mogen dat meemaken. Heel bijzonder!

Groeten Peter.

In Argentinie

Het is gelukt, het is gelukt, we zijn in Argentinie! Als de Galopper voor de 4^e keer de beruchte bergen naar de paso Jama op moet, komt ie fluitend boven. Een nieuwe thermostaat bleek niet voldoende. Ook de ventilator moest gemaakt worden. Die stond blijkbaar regelmatig stil en ja, dan wil de motor wel heet worden. Gelukkig kon de garage in San Pedro dit zelf reparen.
De 420 km over de Andes, geheel in onbewoond gebied waren prachtig. Allereerst de indrukwekkende vulkanen aan de Chileense kant. Vervolgens kwamen we door een zandvlakte met enorme megalieten (zie foto's). Daarna was er zowaar een tentje met warme koffie en coca thee bij de Argentijnse grens. Aan de Argentijnse kant kwamen we over het Salar Grande, een enorme zoutvlakte. Daarna kregen de bergen er allerlei kleuren ( allerlei tinten rood, geel, grijs en zwart) en tot slot kwamen we in de quebrada uit. We zitten nu in een echt vakantiehuis in het plaatsje Tilcara aan het begin van de Quebrada (kloof) Humahuaca.
De Argentijnen hebben nu ook 'wintervakantie' (2 wk) dus we komen veel reizende families met kinderen tegen. Dat was wel even geleden. Als de mensen in de gaten krijgen dat we uit Holanda komen, worden we al gefeliciteerd met onze finaleplaats. Nu gaan we te midden van al die Argentijnen kijken of we ook echt kampioen gaan worden!! Wij kunnen trouwens het liedje van Guus en Youp al meezingen, jullie ook??

Groeten, Monique

Gestrand in San Pedro.

We moesten wel terug naar San Pedro om de tent op te halen, die we eind april achter gelaten hadden in de cabaña...
Nou is het geen straf om terug te zijn naar San Pedro, want het is een prettig dorpje in een super mooie omgeving. Maar om hier dagen vast te zitten omdat de auto weer gebreken vertoont...

Gisterochtend (ma 5/7) waren we klaar om naar Argentinië te gaan. Via de Paso de Jama is het nog altijd een tocht van zo'n 440 km tot aan Tilcara, dwars door de bergen en bijna de gehele route boven de 4000m. Maar helaas... met alle bagage achterin wilde de auto niet starten... Een uur later was dat verholpen... een klein los draadje! Om 1000 uur waren we dan toch het dorp uit. De Chileense grensformaliteiten al voorbij, want die zijn gevestigd in San Pedro. Op naar Argentinië...
Maar als we de voet van Licancabur-vulkaan oprijden, zo'n 30 km voorbij San Pedro, begint de temperatuur van de motor gevaarlijk op de te lopen. Om een kokende motor te voorkomen stoppen we. Een slang van de koeling hangt op half zeven, de klem los en alles natuurlijk veel te heet om direct te kunnen repareren... wachten dus.

Ondertussen is het me wel duidelijk dat de tocht naar de El-Tatio-Geiser (4300m), eergisteren, de auto geen goed heeft gedaan. De laatste 20 km ging over een zandweg, vergelijkbaar met golfplaat en blijkbaar is er dus het nodige los getrild... eigenlijk geen wonder... Het was een onvergetelijk bezoek, samen met onze bevriende gids, Claudio, uit San Pedro, maar voor onze ‘Malloper' was het te veel van het goede... En koud dat het was voor zonsopgang... zo'n -20^oC!!

Het is al 1130 uur als ik de slang van de koeling weer gemonteerd heb. We rijden verder, nog een lange tocht voor de boeg... maar terwijl we blijven stijgen wordt de auto weer te heet. We moeten terug. Eerst weer langs de grenspolitie en de douane want we moeten formeel Chili weer in. En dan door naar de garage... de thermostaat?!
Vandaag ben ik met de bus heen en weer geweest naar Calama (100km) voor een nieuwe thermostaat. Voordat ik terug was had ik de eerste helft van NL-Uruguay al gemist! Gelukkig zag ik NL winnen in de tweede helft! We gaan de finale spelen!!!!!! Hopelijk tegen Spanje....
Wel, ook die wedstrijd kunnen we morgen zien in San Pedro, want....

... Na een proefrit bergopwaarts liep de temperatuur van de motor nog steeds te hoog op. Morgenochtend gaan ze de rubbers van de ventilator vernieuwen, zodat die weer mee kan koelen. Hopelijk is het dan klaar en kunnen we op donderdag 8 juli naar Argentinië...??????

En o ja, we hebben hier nog wel gezandboard. Kijk maar naar de foto's! In 10 seconden de zandberg af en dan... pffff 20 minuten omhoog sjouwen in het woestijnzand... In ieder geval een stuk leuker dan op en neer naar de garage...

Peter